ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~ding~